Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

"Στα μυρωμένα λάθη του έρωτα βούτηξα τη πένα μου
και το 'πλεξα με δίχτυ από παλιά δαντέλα...σπαρτάρισα στη φλόγα τους με σπαραγμό βουβό, κόκκινο, και φέτα απο φεγγάρι η ανάσα μου για να τα κάμω ακόμα πιο μεγάλα."

Ρ/Μ

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012



"Πέτρα μου θύμισε τ' αχάιδευτο κορμί σου" της ψιθύρισε ο έρωτας
"Δεν σίμωσες κοντά μου να το μαλακώσεις..."
Ρ/Μ

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Άδεια πλατεία




‎Δεν θα κιοτέψω...δεν θα τρέξω στη χαρά.
Θα μείνω στις απέναντι επάλξεις έστω και ασυντρόφευτη.
 Το ξέρω εξάλλου, δεν είναι πολυσύχναστο το μέρος.
Άδεια πλατεία,  κενή.
Μια χρεοκοπημένη μόνο εμπόρισσα που λέγεται συνείδηση 
τόλμησε κι έστησε το πάγκο της.
 Πουλά μαχαίρια.
Λέω να πάω κατά κει σήμερα να ψωνίσω.
Ένα μαχαίρι όσο να πεις πάντα  χρειάζεται .
 Για να μπορώ να κόβω το ψωμί.
 Για να ακονίζω πάνω του τη δύναμη μου.
 Για να μπορώ να μαχαιρώσω τον ανεύθυνο εαυτό
 και να κρατήσω μοναχά κείνο τον άνω-θρώσκω.
Ρ/Μ

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Οδός δικαίου



Που περπατώ; Χάθηκα μάλλον μεσ΄ τον δρόμο
Ή μήπως στο μυαλό μου;;;
Τι σημασία εχει όμως....όπου κι αν στρίψω
λάθος κατεύθυνση  αντικρίζω, αυτο μετρά.
Καλέ, οδός δικαίου, δεν την  έλεγαν τούτη την λεωφόρο;
Ετσι  τουλάχιστον θυμάμαι
Ποιος άλλαξε γαμώτο μου τώρα την πινακίδα;
Ποιος παραπλάνησε τα πλήθη;
Ποιος στόλισε την πείνα πλούτο;
Ποιος ονομάτισε τον κίνδυνο ασφάλεια;
Ποιος βάφτισε τον μετανάστη κράτος;
Ποιος έντυσε  τον φασισμό δημοκρατία;
Χάθηκαααααααααααααααα
Χάθηκααααααααααααα
με χάσατε του κερατά λαμόγια, «εσείς»με χάσατε
ουρλιάζω  πανικόβλητη μεν, σιωπηλα δε.
Που είναι η φωνή μου;;;
Φωνή δεν έχω, μαζί με τ’ άλλα χάθηκε κι αυτή
Αυτό μου δίδαξαν εξάλλου, να μάχομαι βουβά
Έτσι το θέλει τάχα η ποίηση , μου είπαν,
να κρύβει μέσα στην ψυχη της τα σπουδαία
Κι εγώ τους πίστεψα, με βόλευε κι εμένα εξάλλου.
Ούτως ή άλλως. λίγοι είναι οι ποιητές, τι να σου κάνουν,
σκέφτηκα, και ξέχασα  πως απ’ τους λίγους ήλθαν πάντοτε οι αλλαγές στο κόσμο

Αέρααααααααααααααααααααα...


Μια αχτίδα χλωμοκίτρινου, δειλού  φωτός
από σπασμένο λαμπατέρ,
μια αφή από πλαστικό τραπέζι,
και σε λερό σεντόνι
αίσθηση ύπνου άυπνου.
Θρυψαλιασμένη ακοή από ψευτιές,
κι  εσώρουχα που βρώμισε η ανάγκη,
η όσφρηση ανύπαρκτη.
Το σώμα μακριά απ' την ψυχή
και η ψυχή, χιλιόμετρα μακριά από το σώμα
Πόσο μπορεί  να ειπωθεί ζωή αυτό το σκηνικό ;
Αέρααααααααααααααααααααα...
Θέλω αέρααααααααααααααααααααα...

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012



Με λερό μανδύα ποίησης κυκλοφορούν μερικοί ουρλιάζοντας "είμαι άνθρωπος...είμαι άνθρωπος..." 
Μα ξέχασαν κι έθαψαν την ανθρωπιά τους μέσα στις σελίδες.
 Ρ/ Μ