Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Της ώρας η πλήρωση


Πως μάκρυνε η αγάπη…
Πίσω απ' τη σκιά της πλέον
ίνες λεπτόφυλλες, φθαρμένες,
μοναχά αντικρίζω.

Πως μάκρυνε η αγάπη…
Στο τίποτα του χάους παγιδεύτηκε,
κορέστηκε οδύνης,
στην ερημιά του φθινοπώρου σαν
 περιπλανιόμουνα επαίτης μ΄ αποστράφηκε.

Πως μάκρυνε η αγάπη…
Βούλιαξε σε απύθμενα ηχηρή σιωπή
Κι ακτίνα πρώτης χαραυγής αυτή,
μικρών θεών εστία,
το θάμβος τους και το φτερούγισμα τους αποζήτησε.

Έσπασε χαλαρά δεσμά,
μακριά, μακριά,
μ’ ένα γλυκό χαμόγελο με κοίταζε
καθώς κουνώντας το μαντήλι μ’ αποχαιρετούσε.

Είχε μακρύνει η αγάπη…
Όταν στο κύκλο τον επίπονο
θέλησης ματαιόδοξης
ζήτησα να τη φυλακίσω.

Της ώρας η πλήρωση έφτασε.
Κι είχε μακρύνει η αγάπη
όταν για άμυνα και για αντιπαράθεση
η μνήμη τέθηκε εν πλήρη απραξία.

2 σχόλια: