ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ

                                           Είδα στον ύπνο μου ένα όνειρο χθες, 

Που μ΄ έκανε κι έζησα στιγμές, πέρα ως πέρα, μαγικές! 

Έβλεπα λέει, πως ήμουνα σ΄ ένα χορό, 

Κρινολίνα, καπέλα, σατέν και μετάξια σωρό! 

Τι τύχη! Βρέθηκα σε σαλόνια με φώτα πολλά, 

με λουλούδια στα βάζα φερμένα από μέρη ξωτικά! 

’Άνθρωποι χόρευαν, εξω καρδιά, και γιατί όχι, 

Αφού δίπλα τους υπήρχε μονάχα χαρά. 

Και ήμουνα λέει , τάχα κι εγώ εκεί, αυτή την βραδιά, 

Ντυμένη- χα χα- με ρούχα πριγκιπικά. 

Πόνος, πίκρα, και δάκρυ με είχαν ξεχάσει, 

αφού σιμά μου πρίγκιπας αγκαλιά μ’ είχε πιάσει. 

Περνούσε η βραδιά, Θεέ μου φιλιά! 

Θεέ μου λόγια γλυκά, μ’ αλίμονο να, 

Ξάφνου το ρολόι, ντιν νταν, δώδεκα χτυπά. 

Φεύγει ο πρίγκιπας, σβήνουν τα φώτα, μόνη ξανά 

η Σταχτοπούτα διασχίζει της ζωής της την ρώτα...