Να στραγγαλίσω αποφάσισα  την μοναξιά... δεν πάει άλλο σκέφτηκα, και ζήτησα απ' τον έρωτα να ' ρθει για να την αγκαλιάσει... Ρ/Μ

Στη θλίψη ζήτησα στην θέση μου να 'ρθει, να δει τι πα να πει να 'σαι θλιμμένος... κι εκείνη γέλασε... με θλίψη...
Ρ/Μ

Όταν ζηλεύεις αυτή την εικόνα, αλίμονο σου... τότε  νιότη δεν γνώρισες ποτέ...

Όταν ζηλεύεις αυτή την εικόνα, αλίμονο σου... τότε δεν  σ'  ερωτεύτηκε κανείς... 

Ρ/Μ

Πάνω εκεί, στην κορφή του πόνου θα ονειρευτώ... με κάποιους μπορεί να συναντηθούμε...

Ρ/Μ

Δεν σκοτώνω ποτέ μου το σήμερα για το φόβο του αύριο...

Δραπετεύω στις στιγμές και μετρώ...

Ένα, δύο, ΤΩΡΑ...

Ρ/Μ

Δεν με χωράει της γης το στρώμα... Θεέ, κάμε μου τόπο...

Ρ/Μ

Δύο βήματα μπρος το χάος

Δύο βήματα πίσω η άβυσσος..

Το αίμα χύθηκε.

Κι έχει μόνο ένα χρώμα...

Έκαμα του λοιπού παιχνίδι τις λέξεις και με 

την σάρκα μου ακούμπησα το όνειρο

Αυτό το έμαθα πρώτα...

Για ν' αποφύγω τον σπαραγμό και την πολυχρωμία του κόκκινου

που κάπου εκεί, στον αντίποδα του μέσα μου συναντώ τα σκοτεινά βράδια

Αυτό το έμαθα δεύτερα... 

Είμαι το ναι μεσ' του κόσμου τ' ατελείωτο ΟΧΙ...

Ρ/Μ

‎"Κοίταξα κατά σε κι έγινα αερικό, άγγελος π΄ αποζήτησε το άυλο.

Κοίταξα μακριά από σε και γίνηκα θεριό... αίμα μου μύρισε.

Έρωτα, ούτως ή άλλως σπάραγμα έκαμες τη ζωή μου

"Ρ/Μ

Σ' αυτή την μάχη αντιστρέφονται οι όροι.

Οι πεσόντες θα σηκωθούν και οι στεκάμενοι θα πέσουν...

Ρ/Μ

 Άνθρωπε, ούρλιαξα από σιωπή για να μ’ ακούσεις...

Ρ/Μ

Χειμωνιάτικο παλτό

Φόρεσε η ψυχή του χειμωνιάτικο παλτό... της βροχής έγινε ταίρι...μίσησε κάθε τι λευκό και μάκρυνε το βλέμμα απ' τον ήλιο...κι ήρθε μια καλοκαιρινή βραδιά π'  έφυγε δίχως κανείς να του βαστά το χέρι...
Ρ/Μ

Σε δίψασα έρωτα...και γέμισα τα σπλάχνα μου φωτιά τη δίψα σου να σβήσω...

 Ρ/Μ

Πως σ’ αγαπώ!!!

Πως σ’ αγαπώ!!!

Όσο ποτέ του δεν αγάπησε φεγγάρι νύχτα

Πως σ’ αγαπώ!!!

Όσο ποτέ του δεν αγάπησε κορμί ανάσα

Πως σ’ αγαπώ!!!

Όσο το ψέμα μίσησε η αλήθεια

Κι όσο η ζωή εμίσησε το θάνατο

Πως σ’ αγαπώ!!!

Μετριέται άραγε η αγάπη;

Αν πεθυμήσεις τη δική μου να μετρήσεις

Θα σπάσουν τα θερμόμετρα του σύμπαντος…

Ρ/Μ

"Προσοχή εύθραυστο!!!!!!"

Μια κούτα μέσα στο πατάρι και δυο λέξεις:

"Προσοχή εύθραυστο!!!!!!"

Σ'  έκλεισα μέσα εκεί, φιμωσα και τα όνειρα, και σε παρέδωσα.

Στη ζωή.

Την μετά από μένα ζωή...

Ρ/Μ

Φορτώσου το όνειρο στη πλάτη και αποφάσισε:

Αυτή τη γαμωστιγμή ή την ζεις ή δεν την ζεις.... Ρ/Μ

"Ρομαντζάροντας"

Ψάξε τριγύρω σου και  και δες.

Αναρωτήσου:

Πως ζουν μέσα σε φάμπρικες  κλειστές

εκείνοι που ποτέ δεν άνοιξαν παράθυρο 

στη ρομαντζάδα;

Κοίτα τους.

Ψαχούλεψε τους 

Κι ύστερα φτύσε την μιζέρια τους

μην και κολλήσεις τον ιό της.

Κι έβγα εσύ αλώβητος απ' το σκοτάδι.

Άφθαρτος και αιώνιος.

Κι όταν του στίχου την ουσία σου γυρέψει κάποιος,

απάντησε του πως την βρήκες ρομαντζάροντας...

Ρ/Μ

Τελικά ναι...Υπάρχει Θεία Δίκη. Σε λίγες μέρες κοντά σας

Τίτλος: Τελικά ναι...Υπάρχει Θεία Δίκη
Συγγραφέας: Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Σελίδες: 400
Εκδόσεις: Δυάς εκδοτική
Η ύπαρξη της έρμαιο της τύχης… η ζωή της ένας στρόβιλος, μια πάνω μια κάτω, ακριβώς όπως στο όνειρο που την προειδοποίησε για τα γινόμενα στα δεκαέξι της.  Οι αλλαγές καταιγιστικές, συνεχείς και εναλλασσόμενες, και η κορύφωση του δράματος απάνθρωπη κι ανελέητη.  Έγκλημα σώματος και ψυχής από κείνα που αφήνουν σκληρή και άσβεστη την χαρακιά του μίσους στην κορύφωση τους… που δεν επιτρέπουν στην ψυχή κανένα παράθυρο ανοιχτό για την κάθαρση.
Αυτή είναι η ζωή της Αρετής. Της γυναίκας που κάτω από τις πιο περίεργες συνθήκες γνώρισε τα πάντα:  Τη φτώχεια, τα πλούτη, την δόξα, την εξουσία, τον έρωτα, το μίσος και την καλοσύνη, περιμένοντας μονάχα μία στιγμή. Την στιγμή της εκδίκησης.  Κοίτα όμως που…

«…Τι περίεργα λοιπόν που λειτουργεί το σύμπαν τελικά! Ο ξενώνας κακοποιημένων γυναικών «Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ» που δημιουργήθηκε με τα λεφτά του Νικόλα Αργυρόπουλου, στάθηκε όντως για την Αρετή η πραγματική διαφυγή καθώς τα χρήματα των ανθρώπων που την κατέστρεψαν στο γύρισμα του κύκλου την αποζημίωσαν κιόλας. Ο ξενώνας έγινε για την Αρετή η πραγματική αποζημίωση… όπως ακριβώς το προέβλεψε και ο Πέτρος, του οποίου η ιδέα και η επίβλεψη στάθηκαν άκρως σημαντικά για την υλοποίηση αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου! Ως τότε, ως τη στιγμή της δημιουργίας του δηλαδή, δυο πράγματα μόνο είχαν τη δύναμη να ανακουφίζουν την Αρετή από τους εφιάλτες της, αλλά όχι να τους εξαφανίζουν. Η αγάπη του Πέτρου και η δουλειά της. Η αγάπη του Πέτρου ήταν το λιμάνι της, εκεί που μπορούσε χωρίς φόβο κανένα να βγάλει το αληθινό της πρόσωπο, το πρόσωπο ενός παιδιού που καταστάσεις κι άνθρωποι λεηλάτησαν ανελέητα τη παιδικότητα του. Δίπλα στον Πέτρο γινόταν πάλι παιδί, στη δουλειά της όμως γίνονταν σκληρή σαν πέτρα! Μάλιστα, ήταν τόσο κάθετη, τόσο αδελέαστη κι ανεξαγόραστη, που στους δημοσιογραφικούς κύκλους δεν την συναντούσες διαφορετικά παρά μονάχα με το όνομα «Σκύλα». Την πένα αυτής της γυναίκας που έπεφτε σαν λίβελος στη κάθε αδικία, από τη πιο μικρή μέχρι τη πιο μεγάλη, την έτρεμαν κι απεύχονταν την κόψη της οι πάντες…»

Σε γέννησαν τα σπλάχνα μου αγάπη ακριβη...σε θέριεψαν τα σωθικά μου...
Μα όταν ένιωσα πως κινδυνεύεις στην κλεισούρα να πνιγείς, μονάχη με τα χέρια μου άνοιξα την πόρτα να σε λευτερώσω...
Ρ/Μ

Η μοναξιά κι η θλίψη... στην απεραντοσύνη τους μεγαλουργήσανε και πάλι απόψε.
Κι απέναντι η σκιά σου σε μορφή φο... αλώβητη απο αλκόολ κι απ' το εμπρός σκοτάδι. 'Ώρα καλή στην ώρα την καλή σου στέλνω Ρ/Μ 
- Στις ψυχές που αιωρούνται...-

Κοίταξα κι απόψε με ξεκάθαρο μάτι τα πάντα, μέσα απ' τη θολή κορνίζα ενός απέραντου τίποτα...
Ρ/Μ

Μην κοιτάς στα ψηλά...

... η ομορφιά βρίσκεται εδωνά, δίπλα σου... στα χαμηλά, στα ανθρώπινα...στα ταπεινά...
Ρ/Μ

Μην ακους, κλείσε τ' αυτιά σου στο φύγε...μείνε σου λέω.

Ρ/Μ

Χειρότερο κι απ' το χειρότερο τίποτα να μην περιμένεις τίποτα...

Ρ/Μ

Κισμετ σου λένε.

Σε τούτη δω τη θέση με θυμάμαι πάντα. Σε τούτη τη μοναχική καρεκλα της γραφής. Ομως σε μπούχτισα έμπνευση, να ζήσω θέλω  στο εξης χωρις τη συντροφιά σου. Είπα.Μα ήμουν πάλι εγώ αυτη που απ΄τα μαλλιά σε τράβηξα και σε ξανάφερα κοντά μου.
Κισμετ σου λένε.. Δικαίωμα να σ' αρνηθώ δεν έχω, ούτε μπόρεση.
Ρ/Μ

Η ζωή μας δυο δρασκελιές

Η ζωή μας δυο δρασκελιές: Δειλία και θάρρος..Κι αναμεσίς μια κραυγή απο έρωτα. Διαλέγεις και παίρνεις... Μ' άλλοθι για να σωθείς μετά την επιλογή ουδέν... Σίδερο κι αμόνι, και θάνατος, δικά σου...εσύ τα επέλεξες...
Ρ/Μ

Μα αν δεν μπορώ ν' αγαπήσω εμένα δεν μπορώ και τον κόσμο ολάκαιρο...
Αν δεν μπορώ να γευτώ το λιγάκι ούτε και το πολυ δεν θα καταλάβω ποτε μου...
Αν δεν μπορώ ν' αγκαλιάσω το άψυχο καμιά ψυχή ζωντανή ουδέποτε δεν θα συναντήσω στην γύρα μου...
Σ αγαπώ θα φωνάξω και θα κοιτάξω απέναντι.
Στη ζωή....Ρ/Μ

‎"Γδύσου ιερόσυλη, απόψε παραδίδεις τη στολή της δύναμης/ τη πόρτα χτύπησε η δύναμη της ατολμίας/ κι ένα κορμί διάτρητο από βολές παραφροσύνης άφησε μέσα σε ομαδικό τάφο θαμμένο/ Ποιος μίλησε; Ποιος τιμωρήθηκε; Η έπαρση...
 " Ρ/Μ.

‎"Δεν είμαι αριθμητικό νούμερο...άνθρωπος είμαι στο Νταχάου της ζωής/ κι έχω κι εκείνο της ψυχής που πρέπει να δουλέψω/ Αφήστε μου μισή ώρα για ύπνο." Ρ/Μ

Τρώγω τα σταφύλια της μοναξιάς μου. Δεν κλάδεψα τ' αμπέλι μου εφέτος. Το πότισε σαν μια πηγή πικρό νερό η ερημία. 

Οι αναπάντεχες βροχές ετούτου του καλοκαιριού το βλάστησαν. 

Του Θεού η ανεξερεύνητη βούληση το βλόγησε. 

Ρ/Μ