‎"Μου μυρίζει μια μπόχα μπαγιάτικης ποίησης....μην αγγίξεις παιδί μου...έχει και μια μούχλα δήθεν πάνω, δεν το είδες;

Ας όψονται οι ποιητές μάνα...με πότισαν γάλα ληγμένο προκειμένου να μείνουν απούλητα τα προϊόντα τους ...." 

Ρ.Μ.

Μην ξεχνάτε...

...να ονειρεύεστε....

Πνεύμα καθυποτάξου.

Έκλεισα τα χαρτιά και απομόνωσα τη σκέψη…

Πιο κει το άδειο μου ποτήρι

καρτερικά και αναντίρρητα

περίμενε να εκπληρώσει το προορισμό του.

Ούτε αλήθεια πλέον καρτερούσα ούτε ψέμα.

Στιγμή νεκρή, που απλώς ζητούσε λύτρωση

στην  αποδέσμευση της  ώρας.

Κάποτε όμως θα συνομιλούσα με το χρόνο.

Των πάντων δεδικαιωτή!

Εκείνος ξέρει…

Προς το παρόν ασκούμαι για να μάθω να σιωπώ…

«Μηδήσου της νεότητας καταφρονήτω»,

κάτι σαν να μου λέει με μομφή αυτό,

μα είπα ότι απομόνωσα επί παντός τη σκέψη.

Κι ο κούκος της άνοιξης ο ελευθερωτής,

αργεί πολύ ακόμα να λαλήσει.

Ως τότε, πνεύμα  καθυποτάξου

στην ομίχλη της σιωπής.

Στις ώρες, στους μήνες και στα χρόνια.

Στα πάθη τα αβέβαια.

Στην γεύση τη στυφή του χθες

που αναβλύζει δύσοσμη

μέσα από σελίδες τετραδίων.

Εκεί όπου με κόσμιο περιτύλιγμα,

σαν χρυσαφένιο σελοφάν,

οι λέξεις επροφύλαζαν από τη μούχλα τη ζωή μου.

Υπάκουα, άμεμπτα, συνυπήρχαν μετ’ αυτής

σαν στρατιώτες Γ΄ Ράιχ  φανατικοί και καλοστοιχισμένοι.

Μα το απέραντο είναι άπιαστο,

ακαθόριστο, απερίγραπτο!

Πώς να χωρέσει το πολύ μιας ύπαρξης

σε μιας λευκής κόλλας

το κατ’ εξακολούθηση όμοιο,

μηδαμινό και λίγο;

Λοιπόν δεν έβλεπα, δεν άκουγα κι εγώ,

εν πλήρη αποσύνθεση της συνειδήσεως  βρισκόμουν

καθώς σταλαγματιά, σταλαγματιά

του αίματος μου το αίμα

χρωμάτιζε ότι υπήρχε μπρος μου.

«Σκότωσα τα οράματα!!!

Σκότωσα τα οράματαααααα», ουρλιάζοντας

διέσχισε η φωνή της ηδονής στριγκιά

της κάμαρης και της ψυχής το σκότος.

Ε και λοιπόν;

Αφού επί χρόνια πάλεψα ακατόρθωτα

για να χορτάσω τη ψυχή μου,

εν τέλει αφήνομαι να κορεστεί ηδονής

μονάχα το κορμί μου…

Η μοναξιά δεν έρχεται ποτέ μόνη.
Κουβαλά πίσω της, φορτωμένα στο άρμα της, του κόσμου τα "δώρα"...
Ρ/Μ

Της ώρας η πλήρωση

Πως μάκρυνε η αγάπη…

Πίσω απ' τη σκιά της πλέον

ίνες λεπτόφυλλες, φθαρμένες,

μοναχά αντικρίζω.

Πως μάκρυνε η αγάπη…

Στο τίποτα του χάους παγιδεύτηκε,

κορέστηκε οδύνης,

στην ερημιά του φθινοπώρου σαν

 περιπλανιόμουνα επαίτης μ΄ αποστράφηκε.

Πως μάκρυνε η αγάπη…

Βούλιαξε σε απύθμενα ηχηρή σιωπή

Κι ακτίνα πρώτης χαραυγής αυτή,

μικρών θεών εστία,

το θάμβος τους και το φτερούγισμα τους αποζήτησε.

Έσπασε χαλαρά δεσμά,

μακριά, μακριά,

μ’ ένα γλυκό χαμόγελο με κοίταζε

καθώς κουνώντας το μαντήλι μ’ αποχαιρετούσε.

Είχε μακρύνει η αγάπη…

Όταν στο κύκλο τον επίπονο

θέλησης ματαιόδοξης

ζήτησα να τη φυλακίσω.

Της ώρας η πλήρωση έφτασε.

Κι είχε μακρύνει η αγάπη

όταν για άμυνα και για αντιπαράθεση

η μνήμη τέθηκε εν πλήρη απραξία.

ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ

                                           Είδα στον ύπνο μου ένα όνειρο χθες, 

Που μ΄ έκανε κι έζησα στιγμές, πέρα ως πέρα, μαγικές! 

Έβλεπα λέει, πως ήμουνα σ΄ ένα χορό, 

Κρινολίνα, καπέλα, σατέν και μετάξια σωρό! 

Τι τύχη! Βρέθηκα σε σαλόνια με φώτα πολλά, 

με λουλούδια στα βάζα φερμένα από μέρη ξωτικά! 

’Άνθρωποι χόρευαν, εξω καρδιά, και γιατί όχι, 

Αφού δίπλα τους υπήρχε μονάχα χαρά. 

Και ήμουνα λέει , τάχα κι εγώ εκεί, αυτή την βραδιά, 

Ντυμένη- χα χα- με ρούχα πριγκιπικά. 

Πόνος, πίκρα, και δάκρυ με είχαν ξεχάσει, 

αφού σιμά μου πρίγκιπας αγκαλιά μ’ είχε πιάσει. 

Περνούσε η βραδιά, Θεέ μου φιλιά! 

Θεέ μου λόγια γλυκά, μ’ αλίμονο να, 

Ξάφνου το ρολόι, ντιν νταν, δώδεκα χτυπά. 

Φεύγει ο πρίγκιπας, σβήνουν τα φώτα, μόνη ξανά 

η Σταχτοπούτα διασχίζει της ζωής της την ρώτα...

Μην είναι αγέρι ο έρωτας;

Δεν ξέρω πως  τόσο γλυκιά πνοή σαν μουσική αφήνει απόψε η ψυχή μου!

Δε ξέρω πως ποιας μοίρας χάιδεμα τη νύχτα αυτή μου φώτισε τα μάτια.

Τάχα  κανένα κάλεσμα η αγάπη σου μου στέλνει;

Μην είναι αγέρι ο έρωτας;

Μην είν΄ τ΄  άστρα η αγάπη; 

Σ' Α-γαπω-ω..."

"Σ' αγαπώ! Μα πως να στο πω αφού πέρα από κει δεν υπάρχουνε λέξεις.
Σ' αγαπώ! Μα είναι δυνατόν; Μια λέξη πως μπορεί να χωρά μέσα της όλες τις λέξεις;
Σ' αγαπώ! Μα πως να στο πω αφού στην αρχή και στο τέλος μιας λέξης τελειώνουνε όλες οι λέξεις;
Σ' Α-γαπ-Ω..."
Ρ/Μ

Η Παναγιά μέσα απο τα μάτια του κόσμου.- Από το βιβλίο της γράφουσας "Ο Πρωτογάνατος της Καρδιάς μου"

.Στα χρόνια όμως που είχανε περάσει από τότε, τα μάτια της είχανε θωρώντας πολλά και τ' αυτιά της είχανε γρικήσει άλλα τόσα. Κι όλα αυτά καλώς ή κακώς την ανάγκασαν να σκέφτεται πως όχι, δεν μπορει, θα υπάρχουνε μαθές κι άλλοι τρόποι που θα τους θέλει πιο πολύ η Παναγιά για να την δοξάζουνε.Γνώριζε η Αντιγόνη πως πως χίλιες εκκλησιές και μύρια κλησουδάκια είχενε ο κοσμάκης, προς Χάρη Της, μέσα κι έξω από την Κάντια σαγμένα.
Σάικα, άνθρωποι που μήτε οι ίδιοι δεν αναθιβάνουν από που και πότε ξεκίνησαν τα δεινά τους,έχουνε την ανάγκη κάποιου πιο δυνατού από ελόγου τους. Κάποιου που στα σίγουρα να νιώθουν πως στέκει ακοίμητος κι ασάλευτος φρουρός από πάνω τους για να κρατεί βίγλα και προστασία στα δεινά τους.
Έχουνε την ανάγκη της μεσιτείας και του καλού λόγου κάποιου προς το Θεό, για να μπορεί μετά Εκείνος να διανιρίζει πιο ξέθαμπα από κοντά τα βάσανα τους.
Και τούτη τη δουλειά οι φτωχοί κι οι δυστυχισμένοι όλου του κόσμου την έχουνε αναθέσει στην Παναγιά.
Εκείνη μεσιτεύει γι' αυτούς, μεσολαβήτρα στο Θεό, για να γίνονται τ' ανθρώπινα όνειρα,τα μεγάλα, τα μικρά, μα και τ' ασήμαντα, πολλές φορές, πραγματικότητα.
Εκείνη είναι η μάνα που συμπάσχει με όλους και συντρέχει σε όλους.
Θωριέται αυτό και μόνο από τα ονόματα που της έχει δώσει ο κοσμάκης:
Και πως δεν την είπαν! Και πως δεν την έκραξε ο πονεμένος!
Και πως δεν την κάλεσαν κοντά τους η χήρα και το ορφανό!
Και πως δεν την επικαλέστηκαν ο ναυαγός, ο απελπισμένος, ο αδικημένος!
Και κάθε όνομα που της χάρισαν απο δικού του ήταν κι ένα τραγούδι στη πίστη, από μοναχό του ήταν μια ολάκερη, θεριεμένη πίστη!
Την βάφτισαν Αμόλυντη, Γλυκοφιλούσα, Υψηλοτέρα των Ουρανών, Γαλακτοτροφούσα, Κυρά των Αγγέλων, Βρεφοκρατούσα, Χρυσογελούσα, Πάντων Χαρά Πλατυτέρα, Ζωοδόχο Πηγή.
Την φώναζαν τρέχοντας να συνδράμει στη συμφορά και το θανατικό, Ρόδο το Αμάραντο,Ελπίδα των Αγγέλων, Παντάνασσα, Θαλασσομαχήτρα, Πανύμνητη,Θεοσκέπαστη, Κερά Ψηλή.
Την παρακάλεσαν να 'ρθει στις δύσκολες μέρες της Χώρας, Στρατηλάτισσα, Ξεσκλαβώτρα, Γοργοπάκουη, Ελεήτρα!
Μα την έβαλαν όμως και με ακόμα πιο ταπεινά ονόματα στο στόμα τους'άνθρωποι φτωχοί κι αγράμματοι:
Κερά Τζομπάνισσα, Κεραγουστιανή, Νερατζιώτισσα, κι όλα αυτά, κι άλλα πολλά, μήωπς απο μόνα τους δεν μαρτυρούν την μεγαλοθυμία και την παντοδυναμία της Χάρης Της;
Μήπως όλα αυτά από μοναχά τους δεν μαρτυρούν μια Ελεήτρα Παναγιά που δίνει χωρίς ποτέ να γυρεύει;..."

                         Είμαι εκεί... στη στενή του μυαλού μου την αυλή και βολτάρω.

Κάμε πέρα, μου τραβάς τη κουβέρτα.

'Άσε μου τον ύπνο, είναι ότι μόνο μου απόμεινε...

Ρ/Μ

Η ποίηση ανθεί πάντα δίπλα στα αποκαΐδια του έρωτα....είναι το ματωμένο λουλούδι του... Ρ/Μ.

 "Δεν είμαι αριθμητικό νούμερο...άνθρωπος είμαι στο Νταχάου της ζωής κι έχω κι εκείνο της ψυχής που πρέπει να δουλέψω.

Αφήστε μου μισή ώρα για ύπνο."

Γράφω=

Λογοτεχνική εξίσωση:

Γράφω= Δραπετεύω...=δραπετεύω γιατι αν παραμείνω στην ατμόσφαιρα που ζω, σύντομα θα σταματήσω να ζω.....

                  Ρ/Μ